ZMIENIA SIĘ W DNIU 22 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 1550)
1. Art. 4772 §2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Uznając wypowiedzenie umowy o pracę za bezskuteczne albo przywracając pracownika do pracy, sąd na wniosek pracownika nakłada w wyroku na pracodawcę obowiązek dalszego zatrudnienia pracownika do czasu prawomocnego zakończenia postępowania”.
2. Po art. 7554 dodaje się art. 7555 w brzmieniu:
Art. 7555.
„§ 1. W sprawach z zakresu prawa pracy, w których pracownik podlegający szczególnej ochronie przed rozwiązaniem stosunku pracy za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia dochodzi roszczenia o uznanie wypowiedzenia stosunku pracy za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy, sąd na wniosek uprawnionego na każdym etapie postępowania udzieli zabezpieczenia przez nakazanie dalszego zatrudnienia go przez pracodawcę do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Podstawą udzielenia zabezpieczenia jest jedynie uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Sąd może odmówić udzielenia zabezpieczenia wyłącznie w sytuacji, gdy roszczenie jest oczywiście bezzasadne.
§ 2. Postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia podlega wykonaniu w drodze egzekucji. Przepis art. 7562 stosuje się.
§ 3. Obowiązany może żądać uchylenia prawomocnego postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia wyłącznie jeżeli wykaże, że po udzieleniu zabezpieczenia zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 52 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Zmiana postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia jest niedopuszczalna.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji”.
WCHODZI W ŻYCIE W DNIU 23 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1834)
W art. 40 dodaje się § 3 w brzmieniu:
,,§ 3. Sąd orzeka pozbawienie praw publicznych w razie skazania za przestępstwa określone w art. 130 § 1-5 lub 7-9”.
Po art. 112 dodaje się art. 112a w brzmieniu:
,,Art. 112a. Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia czynu zabronionego, ustawę karną polską stosuje się do obywatela polskiego oraz cudzoziemca w razie popełnienia przestępstwa przy użyciu systemu informatycznego, systemu teleinformatycznego lub sieci teleinformatycznej, jeżeli czyn ten na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wywołał lub mógł wywołać skutek naruszający interes państwa w zakresie ochrony niepodległości, integralności terytorialnej, bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego, obronności, polityki zagranicznej, pozycji międzynarodowej lub potencjału naukowego lub gospodarczego”.
Art. 131 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Nie podlega karze za usiłowanie przestępstwa określonego w art. 127 § 1, art. 128 § 1 lub art. 130 § 1, 2, 5, 7 i 9 kto dobrowolnie poniechał dalszej działalności i ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw wszystkie istotne okoliczności popełnionego czynu; przepis art. 17 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Nie podlega karze za przestępstwo określone w art. 128 § 2, art. 129 lub art. 130 § 3, 6 i 8, kto dobrowolnie poniechał dalszej działalności i podjął istotne starania zmierzające do zapobieżenia popełnieniu zamierzonego czynu zabronionego oraz ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw wszystkie istotne okoliczności popełnionego czynu”.
Ponadto zmienia się także art. 130 regulujący przestępstwo szpiegostwa, w szczególności w zakresie wysokości kar. Od wejścia w życie nowelizacji za udział w działalności obcego wywiadu grozić będzie kara pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 5 lat (przed nowelizacją od roku do 10 lat).
ZMIENIA SIĘ W DNIU 24 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa z dnia 12 grudnia 2013 roku o cudzoziemcach (Dz.U. z 2023 r. poz. 519)
Po art. 430 dodaje się art. 430a w brzmieniu:
„Art. 430a. Dane w rejestrach, o których mowa w art. 428 ust. 1 pkt 2 lit. c, przechowuje się przez okres 10 lat następujących po:
1) ostatnim dniu okresu ważności wizy – w przypadku gdy wiza została wydana;
2) dniu złożenia wniosku o wydanie wizy – w przypadku uznania wniosku za niedopuszczalny, jego cofnięcia lub jego nierozpatrywania co do istoty z innych przyczyn;
3) dniu wydania ostatecznej decyzji o odmowie wydania wizy, a w przypadku zaskarżenia tej decyzji do sądu administracyjnego – od dnia wydania prawomocnego orzeczenia w tej sprawie;
4) dniu wydania ostatecznej decyzji w sprawie:
a) przedłużenia wizy,
b) cofnięcia wizy,
c) unieważnienia wizy
– a w przypadku zaskarżenia tej decyzji do sądu administracyjnego – od dnia wydania prawomocnego orzeczenia w tej sprawie”.
ZMIENIA SIĘ W DNIU 26 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa z dnia 28 lipca 1983 roku o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2023 r. poz. 1774)
W art. 31 w § 2 dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) „środki zgromadzone na koncie OIPE w rozumieniu art. 2 pkt 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1238 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie ogólnoeuropejskiego indywidualnego produktu emerytalnego (OIPE) (Dz.Urz. UE L 198 z 25.07.2019, str. 1) oraz na subkoncie OIPE w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 2023 r. o ogólnoeuropejskim indywidualnym produkcie emerytalnym (Dz.U. poz. 1843) każdego z małżonków”.
ZMIENIA SIĘ W DNIU 26 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe (Dz.U. z 2022 r. poz. 1520)
„W art. 434a zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie: ,,Jeżeli wierzytelność banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej jest zabezpieczona hipoteką na nieruchomości, na której jest prowadzone przedsięwzięcie deweloperskie lub zadanie inwestycyjne, a bank lub spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa wyraziły zgodę, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy o ochronie nabywcy, lub zobowiązały się do jej udzielenia, zgodnie z art. 76 ust. 4 zdanie drugie ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, zgoda taka lub zobowiązanie do jej udzielenia pozostają w mocy na warunkach w nich określonych”.
ZMIENIA SIĘ W DNIU 28 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 1550)
Nowelizacja wprowadza zmiany m.in. w zakresie składu sądu właściwego do rozpoznania zażalenia. Otóż w przypadku tzw. zażaleń pionowych sąd orzekać będzie w składzie jednego sędziego. Skład jednoosobowy właściwy będzie dla rozpoznania zażalenia (art. 397 § 1), do odrzucenia zażalenia przez sąd II instancji (art. 397 § 1 w zw. z § 11) oraz do odrzucenia zażalenia przez sąd I instancji (art. 395 § 1). Z kolei dla zażaleń poziomych do pewnych postanowień sadu I i II instancji właściwy będzie sąd w składzie trzech sędziów (art. 3941a § 12 KPC, art. 3942 § 13), podczas gdy odrzucenie takiego zażalenia następowało będzie w składzie jednoosobowym (art. 3941a § 11 KPC, art. 3942 § 12). Co więcej, rozszerzony został także katalog postanowień sądu II instancji, od których przysługuje zażalenie. Otóż zażalenie będzie przysługiwało także na postanowienia sądu II instancji, których przedmiotem jest:
• wynagrodzenie mediatora i należności świadka (art. 3942 § 11 pkt 41);
• odmowa uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia (art. 3942 § 11 pkt 51).
ZMIENIA SIĘ W DNIU 28 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 2022 r. poz. 1375)
W art. 34:
a) § 3 otrzymuje brzmienie:
,,§ 3. Jeżeli łączne rozpoznanie spraw, o których mowa w § 2, jest istotnie utrudnione z uwagi na przyczyny określone w art. 22 § 1 lub inne ważne powody, można wyłączyć i odrębnie rozpoznać sprawę poszczególnych osób lub o poszczególne czyny, chyba że przeszkoda nie ma charakteru długotrwałego lub kontynuowanie postępowania nie narusza prawa do obrony oskarżonego, którego odpowiedzialności karnej przeszkoda dotyczy”.
W art. 55 dodaje się § 5 w brzmieniu:
,,§ 5. Prokurator, który nie wstąpił do sprawy jako oskarżyciel publiczny, może do niej wstąpić jako uczestnik postępowania, jeżeli uzna, że wymaga tego ochrona praworządności lub interes społeczny; w takim wypadku prokuratorowi przysługują prawa strony, przy czym stosuje się do niego odpowiednio przepisy art. 48, art. 425 § 3 zdanie drugie, art. 425 § 4, art. 427 § 2 i art. 431 § 2. Ilekroć przepisy określają porządek zadawania pytań, zabierania głosu lub wykonywania innych praw, prokurator korzysta z tych praw bezpośrednio po oskarżycielu”.
W art. 60:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
,,§ 1. W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo jako oskarżyciel publiczny wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego ochrona praworządności lub interes społeczny”.
W art. 294 § 1 otrzymuje brzmienie:
,,§ 1. Zabezpieczenie upada, gdy niezależnie od tego, jakie orzeczenie było nim objęte, nie zostanie prawomocnie orzeczone którekolwiek z orzeczeń wskazanych w art. 291 § 1 i 3, a powództwo o zabezpieczone roszczenie nie zostanie wytoczone przed upływem 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia”.
W art. 313:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
,,§ 1. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, wydaje się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju”.
b) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
,,§ 1a. Od ogłoszenia postanowienia i przesłuchania podejrzanego, o których mowa w § 1, można odstąpić, jeżeli nie jest możliwe ich przeprowadzenie ze względu na stan zdrowia podejrzanego albo stan nietrzeźwości lub odurzenia w jakim znajduje się podejrzany, a zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka zapobiegawczego. W takim wypadku należy ogłosić postanowienie o przedstawieniu zarzutów i przesłuchać podejrzanego w terminie 7 dni od ustania okoliczności uniemożliwiającej wykonanie tych czynności”.
ZMIENIA SIĘ W DNIU 28 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Ustawa z dnia 15 listopada 1984 roku Prawo przewozowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 8)
W art. 15 po ust. 2 dodaje się ust 2a w brzmieniu:
„ 2a. W przypadku osób, o których mowa w ust. 2, osoba pisemnie upoważniona przez przewoźnika żąda opuszczenia środka transportowego, a w przypadku niepodporządkowania się żądaniu, w celu usunięcia takiej osoby ze środka transportowego, może wezwać do interwencji Policję, właściwą terytorialnie straż gminną (miejską), na obszarze kolejowym Straż Ochrony Kolei, a w stosunku do osób wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1266) Żandarmerię Wojskową”.
Po art. 87a dodaje się art. 87aa w brzmieniu:
,,Art. 87aa.
1. Osoba, o której mowa w art. 15 ust. 2, która nie opuszcza środka transportowego na żądanie osoby upoważnionej przez przewoźnika, o której mowa w art. 15 ust. 2a, podlega karze grzywny nie niższej niż 500 zł.
2. Jeżeli czyn, o którym mowa w ust. 1, ma charakter chuligański, sprawca podlega karze grzywny nie niższej niż 2000 zł”.
ZMIENIA SIĘ W DNIU 28 WRZEŚNIA 2023 ROKU
Po art. 13e dodaje się art. 13f w brzmieniu:
,,Art. 13f. W sprawach o uznanie za bezskuteczną czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli, przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia wynoszącej ponad 20 000 złotych pobiera się opłatę stałą w wysokości 1000 złotych, jeżeli roszczenie wierzyciela wobec dłużnika zostało stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu, orzeczeniem sądu polubownego, którego wykonalność została stwierdzona przez sąd, ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym, albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd”.
Po art. 23 dodaje się art. 23a w brzmieniu:
,,Art. 23a.
1. Opłatę stałą w kwocie 120 złotych pobiera się od wniosku o zawezwanie do próby ugodowej w sprawach o prawa majątkowe, gdy wartość przedmiotu sporu nie przekracza 20 000 złotych.
2. Opłatę stałą w kwocie 300 złotych pobiera się od wniosku o zawezwanie do próby ugodowej w sprawach o prawa majątkowe, gdy wartość przedmiotu sporu przekracza 20 000 złotych”.
art. 25b otrzymuje brzmienie:
,,Art. 25b.
1. Opłatę stałą w kwocie 100 złotych pobiera się od wniosku o doręczenie wyroku albo postanowienia co do istoty sprawy z uzasadnieniem zgłoszonego w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia albo doręczenia tego orzeczenia.
2. Opłatę stałą w kwocie 30 złotych pobiera się od wniosku o doręczenie postanowienia, innego niż wskazane w ust. 1, lub zarządzenia z uzasadnieniem zgłoszonego w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia albo doręczenia tego orzeczenia albo zarządzenia.
3. W przypadku wniesienia środka zaskarżenia opłatę uiszczoną od wniosku o doręczenie orzeczenia albo zarządzenia z uzasadnieniem zalicza się na poczet opłaty od środka zaskarżenia. Ewentualna nadwyżka nie podlega zwrotowi”.
W art. 35 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W sprawach z zakresu prawa pracy od pracodawcy pobiera się opłatę podstawową wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Jednakże w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa kwotę 50 000 złotych, od wartości przedmiotu sporu ponad tę kwotę, od pracownika i pracodawcy pobiera się opłatę od apelacji, na zasadach przewidzianych w art. 13”.
W art. 92 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Wynagrodzenie oraz zwrot kosztów podróży, wydatków, utraconego zarobku lub dochodu przyznaje się na wniosek świadka, osoby towarzyszącej świadkowi, o której mowa w art. 88, biegłego, kuratora ustanowionego dla strony w danej sprawie lub tłumacza, a także strony lub osoby trzeciej uprawnionej do otrzymania należności”.
W art. 95 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:
„5. Nie pobiera się opłaty od wniosku o doręczenie orzeczenia lub zarządzenia wraz z uzasadnieniem, jeżeli strona na mocy ustępów poprzedzających nie ma obowiązku uiszczenia opłaty od środka zaskarżenia”.
