Przedawnienie roszczeń względem poręczyciela

2. PRZEDAWNIENIE ROSZCZEŃ WZGLĘDEM DŁUŻNIKA

W przypadku nieuregulowania należności dłużnika, która została postawiona w stan wymagalności wierzycielowi przysługuje roszczenie o zapłatę zarówno do dłużnika jak i poręczyciela. W przypadku gdy strony umowy poręczenia nie zastrzegły inaczej poręczyciel jest odpowiedzialny za zobowiązania dłużnika jak współdłużnik solidarny.

Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata.

Powyższe oznacza, iż wierzyciel w powyżej wskazanych terminach, w zależności od zaciągniętego zobowiązania, powinien dokonać czynności zmierzających do przerwania biegu terminu przedawnienia. Do czynności takich należy:

• każda czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania sprawy lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia,
• uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje,
• wszczęcie mediacji.

W przypadku, gdy wierzyciel nie poweźmie którejś z ww. czynności w odpowiednim terminie tj. 3 lat jeżeli zobowiązanie zostało zaciągnięte w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub 6 lat w pozostałych przypadkach, przysługujące mu roszczenie przedawni się.

Należy również podkreślić, iż jeżeli termin przedawnienia jest dłuższy niż dwa lata, roszczenie przedawnia się na koniec roku kalendarzowego.

3. PRZEDAWNIENIE ROSZCZEŃ WZGLĘDEM PORĘCZYCIELA

W tym miejscu należy również poruszyć ustalenie terminu dochodzenia roszczeń względem poręczyciela. Kwestię tą wyjaśnia przepis art. 993  § ustawy Kodeks cywilny zgodnie z którym: Poręczyciel może podnieść przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które przysługują dłużnikowi.

Powyższe oznacza, iż wyłączne wytoczenie powództwa przeciwko poręczycielowi nie przerywa biegu terminu przedawnienia do dochodzenia roszczenia głównego.

Wierzyciele powinni zachować szczególną ostrożność, ponieważ w przypadku, gdy powództwo zostanie skutecznie wytoczone przeciwko Poręczycielowi, a w trakcie procesu dojdzie do przedawnienia roszczenia względem dłużnika, wówczas poręczyciel może podnieść skuteczny zarzut przedawnienia. Powyższe zostało ugruntowane w orzecznictwie, gdzie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 grudnia 2008 roku, I CSK 212/08 wskazał, iż: Na podstawie art. 883 § 1 ustawy Kodeks cywilny poręczyciel jest uprawniony do zgłoszenia zarzutu przedawnienia roszczenia w stosunku do dłużnika głównego, także wówczas, gdy termin przedawnienia tego roszczenia upłynął po wytoczeniu przez wierzyciela powództwa przeciwko poręczycielowi.

Mając powyższe na uwadze, niezależnie od tego czy dłużnik posiada majątek z którego wierzyciel mógłby się zaspokoić, ten drugi powinien wytoczyć z powództwo o zapłatę zarówno przeciwko dłużnikowi jak i poręczycielowi, celem uniemożliwienia poręczycielowi podniesienia ewentualnego zarzutu przedawnienia.